ИДЕНТИЧНОСТ?!?!?!?!?!?!?!?!?!?

Колку само беа исти... А колку не знаеја за тоа...

Ама ајде од почеток .

Прво таа дојде кај него. Не го познаваше, нити пак тој ја познаваше неа. На почетокот молчеа. Смешна атмосфера. 100 луѓе, помеѓу нив и таа и тој. Сами. Заедно осамени. Премногу срамежливи. Таа не знаеше зошто, а и тој немаше некое добро објаснување. Седеа и гледаа еден во друг. Минути како часови...
Тој започна да зборува, таа како едвај да чекаше да се скрши мразот го прифати разговорот. И разговараа. Се смееја. Пак разговараа.
Таа постара, поискусна, доволно паметна за да ја контролира ситуацијата. На некој начин тоа и беше пречка да се опушти, но на крајот успеа. Се почуствува повторно ослободена од се. Повторно слободна после толку долго време.
Тој, помлад сепак доволно искусен, знаеше дека цело време ја чекаше да се појави и сега таа е тука. Пред него. По некој случаен сплет на околности се појави од никаде, точно во моментот кога тој реши да се одмори од барањето. Беше среќен. Не сакаше да го пропушти моментот. Се отвори. Целосно и се препушти сакајќи да ја задржи. Беа сами и слободни.
Колку само не знаеја дека се исти! Исти по душа и слични по разум.
Се разделија како пријатели. Како вистински стари пријатели. Иако се знаеја само неколку часови.
Минуваше време. Се гледаа повремено во различни друштва. Беа среќни но не и слободни. Ја немаше таа слобода која ги здружи. Сепак беа благодарни што можеа да споделат уште еден момент заедно.
По неколку месеци таа повторно се појави кај него. За момент останаа сами. Како едвај да го чекаа тој момент. Веднаш започнаа да разговараат. Тогаш тој сфати колку се слични. Скоро идентични. По душа и по разум. Тој уште повеќе ја засака. Сега успеа и да ја разбере. Да си ги одговори прашањата кои го малтертираа додека не ја гледаше. Го завршија разговорот баш онака пријателски.


Таа замина со својата слобода.


Тој остана да се прашува што е тоа помеѓу нив. Љубов или некоја чудна посебна идентичност.