КАКО МАЛ

Како мал мнооогу сакав да си играм со топка. Не беше битно фудбал, кошарка, тенис...
Битно беше оти е топка. Ама како мал.
Како мал ептен сакав и криенка. Бевме малку деца во маало па се облекувавме како нинџи целите во црно, ги плашевме заљубените кои се се "поштуваа" меѓусебно на клупите зад зградата, крадевме мачкини окца од (тогашните) регистрации и ги редевме на улица, па кога ќе поминеше кола целата улица беше како од дијаманти. Ама како мал.
Како мал не се вртев дома, се што дома беше забрането на улица беше легално и фраерски да се направи, постојано се каравме со родителите, постојано не бевме разбрани, постојано се бунтувавме.
Ех како мал излегував со 50 денари во џеб и си минев фантастично. Немаше забрана за работно време, немаше забрана за излегување, тук там по едно две пукања во цела држава еднаш годишно, и тоа заради лични пресметки, правевме банди, печатевме мајци како ознака на нашето друштво, уживавме.
Сега сум малку поголем од кога бев мал. Сосема малку и веќе е неиздржливо. Постојано стресови, огромна дупка во џеб, ме сака - не ме сака проблеми, нови видици, терористи, сајбер порно глумици, огромни подочњаци, полициски држави, пропаганди,три пички материни, у курац...
Празников го искористив да бидам со старото друштво, на старите места. Некои веќе вработени, други без работа, едни со деца, фамилии...
Ама пак се осетив како мал. Три цели дена бев повторно мал. Сите бевме мали. Забодени со шатор во шума, на страна од се, време мало, ама наше. Време да си се почуствуваме како мали. Може како мали ни беше подобро или полошо, не е битно. Не се замаравме. Уживавме.

Сега пак сум малку поголем. Чекам да дојде шанса повторно да си се почуствувам КАКО МАЛ.